Dit gedicht komt uit een bundel Sonnetten van de kleine waanzin, geschreven door Hans Andreus toen hij kanker had en wist dat hij dat niet zou overleven. In het gedicht herken ik de overgave aan de gang van het leven. De aarde is te groot, de storm vraagt of hij meegaat, dieren praten niet, planten …
wat is hier mooi aan? De alledaagsheid. De dood is hier niet angstaanjagend. Integendeel, de witte dieren die er volgens de Ik bij horen, lopen door het veld en dat zal alles zijn. Een onopvallend, terloops einde. En een beetje pastoraal. Ik kan me voorstellen dat het je troost als een dierbare dementie krijgt. Onbereikbaar …
Een gedicht over eenzaamheid. Alleen: een dreigend woord. Een dodelijk woord. ALLEEN (Keltisch) De tafel en het bed zeggen: alleen. De donkere kleren aan de muur: alleen. Om huis en stallen sluipt het woord – een moordenaar die men het mes hoort wetten op de steen. Ida G.M. Gerhardt Uit: Verzamelde gedichten. Athenaeum, Polak en …
Wat is hier mooi aan? Het alledaagse. Voor mij is dit gedicht een antwoord op het overbekende ‘Insomnia’ van Bloem: “Denkend aan de dood kan ik niet slapen, en niet slapend denk ik aan de dood” dat ik vrij pathetisch vind. Over de onontkoombare loop van het leven kun je ook anders schrijven. Zoals Patty …