Zo zal ik je noemen, zo zal ik je noemen met een naam, die ik nog kleuren moet, een naam, die, denk ik, nooit een bijklank van vergeten heeft gehad, begeerlijk, bedoel ik, zuiders en mediaevaal, lichamelijk maar eeuwig, eeuwig, zonder einde, zonder einde, zonder einde, zo zal ik je noemen, argeloos, zo zal ik …
Wat is hier mooi aan? De verwachting. Het gedicht heeft het over een pasgeboren kind. Het zou ook een pas overleden geliefde kunnen zijn. Iemand die aan gene zijde is wakker geworden. Een witte ochtend, eerste dooi de lucht wit-grijs, egaal gespreid en aan de lange horizon welt nu een witte zon. Geen wind, beweging …
Terwijl het debat over de nieuwe wet op de orgaandonatie op zijn hoogtepunt was, las ik een studie over de manier waarop onze voorouders in het Stenen Tijdperk omgingen met de dood. Vrijwel niets kwam overeen. De dood was daar alom aanwezig. De dood kwam onverwacht en snel: een bevalling kon je dood betekenen. Een …
Dit gedicht werd voorgelezen door een weduwe in een uitvaart die ik verzorgde. Met haar man had ze veel gewandeld en het wandelen was een belangrijk thema in de uitvaart. Na het voorlezen zette zij de wandelschoenen van haar overleden man op zijn kist. Een sterk, en tegelijk schrijnend kwetsbaar gebaar. Afscheid van hun wandelingen, …